Bazen...

... kendimi şu halat bağlama demirinin üstündeki martı gibi hissediyorum. Etrafım kalabalık ama ben yalnızım. Herkes orada ama ben farklı bir yerdeyim. Çok yakında diğerleri, ama yine de bir başımayım. Seslensem duyacaklar, hareket etsem görecekler. Ama ya bende istek yok bunları yapmak için, yada pes etmişim görmezden gelmeleri sonucu...

Sonra da böyle anlamaz bi şekilde bakıyorlar yüzüme bön bön. Ne derdin var ki senin dercesine. İçimin yaraları dert sayılmaz mı? Kimseye söyleyemeyeceğim ama içimden avaz avaz haykırdığım dertlerim olamaz mı? Hep gülmek zorunda kalışım mıdır sıkıntılarımın boş sıkıntılar oldugunu düşünmelerine sebep? Beynim yorgun, yüreğim yaşlı. Birgün fena halde patlayacağımı düşünüyorum. Ama geri dönüşü olmayacak sanki...

Aslında en iyisi, bu kedicik gibi kıvrılıp uyumak. Bir köşeye çekilip. Görme, duyma, konuşma! Ah yine bırakmazlar ki. Sen duymazsın, görmezsin ve konuşmazsın, bu sefer de buna mana bulurlar. Yada konuşuyormuşsun gibi arkadan konuşur iş çevirirler. Bilmezsin kim ne yapmış ne demiş. Bilmek de istemezsin zaten. Ama rahat bırakmazlar... Dürte dürte uyandırırlar, mecburi uykundan.

Sonra, Cumartesi günü elimi fena halde tırmalayıp kanatan şu yukarıdaki kedi gibi, tırmalayasım gelir beni dürtenleri. Ama ona da gücüm yetmez. Yetse bile bilirim ki yine ben suçlu olurum tırmaladıgım için. Canımın yanmış olması umrunda olmaz kimsenin.

Yani uyumak da çözüm değil. Kuş olup uçmak ve çekip gitmek gerek. Nereye olursa... İçi kara insanlar bulamasın beni diye... Yüreğim daha fazla yorulup yaşlanmasın diye. Hayatın tadını çıkarabileyim diye.

Ama gidemem... "Üzemem" dediklerim üzülmesin diye...