"BEN" !

Konuya pat diye girmiş olacağım ama ben bir karar verdim. Şimdi bunu yazarken bir karar daha verdim ve bugün iki karar birden vermiş oldum, bir hafta yeter bu bana :P
İlk kararım şu: "Amaaaann banane yaaa, kim n'aaparsa yapsın, alemin derdi beni mi gerdi, milletin aklı yok mu da ben akıl vereyim..." vs vs demek istiyorum artık. "Aman o üzüldü mü, aman şu kişi kızdı mı, aman şöyle yaparsam nolur yapmazsam nolur?" Sonuç ne? Kafama taka taka acayip bişey oldum çıktım. Ben "ben"likten uzaklaştım. Kendim değilim artık sanki. O üzülmesin diye şunu yap, bu kızmasın diye şunu şunu yap. Üfff daral geldi. Bana zararı olmadıktan sonra yaparım aslında. Sevmem, insanları (hele de sevdiğim insanları) kırmayı-üzmeyi-kızdırmayı. Ama onlara zarar gelmesin diye yaptığım yada yapmak istediğim şeyler bana zarar veriyorsa hiç umrumda olmayacak bundan sonra. Bunun adı bencillik mi bilmiyorum. Ama değildir herhalde. Bencillikse de umrumda değil.
Ben zaten herşeyi kafasına çok takan bir insanım. Vicdanımı rahatsız eden birşey yaptığımda gülerce düşünür dururum. Yapmasa mıydım ki diye. Vicdanımı rahatsız eden dediysem de öyle çok kötü birşey falan değil, çoğu kimsenin normal bi şekilde verdiği bir tepkiyi verdiğimde mesela. İçim içimi yer. Tüh, üzüldü mü ki, yada kızdı mı ki? Düşün düşün düşün, bi şekilde bir yerimden patlak veriyor sonra bu kafaya takmalar. İş zaten yeterince stresli. E bir de evde yada akrabalarla ilgili huzursuzluklar çıkınca görmeyin halimi. Bu ara vücudumda yara gibi birşeyler çıktı. Strestenmiş. İlaç milaç verdi doktor. Üfff böyle derdimi anlatıp milleti de boğmak istemiyorum aslında. Ama içimde kala kala iyice büyüyor. Beynimde karmaşaya dönüşüyor. Zaten kendi beynim diye söylemiyorum, çok doludur kendileri :P Bi de böyle sıkıntılarla doldurunca patlayacak gibi oluyor. Otobüste vapurda ve eve gidince gözlerimi açamıyorum. Hep bi uyuklama ve can sıkıntısı hali. Aylardır gezmeye bile çıkamadım. Pazar günü parmağım bile kıpırdamıyor nerdeyse. öyle bitkin oluyorum, sanki inşaat işçisiymişim de hafta boyunca tonlarca yük taşımışım gibi. Halbuki işim masa başı bir iş. Ama demek ki, beden gücü gerektiren işleri yapınca yorulunmmuyormuş sadece, kafa patlatmak daha da yoruyormuş insanı. Beden yorgunluğunda, birkaç saat yada işte bir iki gün yat uzan, o yorgunluk gider. Ama beyin yorgunluğu geçmiyor öyle kolay kolay. İş yerinde yapman gereken bir sürü hesap kitap işi vardır, evde yemek yoktur ortalık dağınıktır. Haftasonunu dört gözle beklersin (haftasonu dediysem sadece Pazar günü), evde durup az biraz işimi gücümü halledeyim dersin ama dört bir yandan sitemler gelir "Vay efendim bize gelmiyonuz da, bizi sevmiyonuz mu, vefasızsınız da bilmem ne" ıdı vıdı dıdı mıdı :S Yaa ben seni niye sevmeyeyim, niye vefasız olayım? Ben evimde biraz kafa dinlemek istiyorum. Yada bi dışarı çıkıp deniz havası almak istiyorum. Aylardır işe yada akrabalarımızdan birine gitmek haricinde dışarı çıkmadım yaa. Mesela Çengelköy Çınaraltı'na

gidip, şu masaya oturup

şu yiyecekleri

ve nicesini yiyip karnımı doyurduktan sonra, şu manzara eşliğinde

saatlerce öyle boş boş durup sağı solu seyredip eve gelmek istiyorum. Ha yine yaparım belki ama tembellik de var bende. Bazı hanım ablalarım gibi eşimin de yardımıyla işleri çabuk çabuk halledip kendimi dışarıya atamıyorum. Bu hem biraz tembel oluşumdan hem de bünyemin zayıf oluşundan kaynaklanıyor diye düşünüyorum.
Sıktım canınızı dimi? Belki de yayımlamam bu postu. Ama şu an okuyorsanız zaten yayımlamışım demektir :) Böyle dert yanmak, derdi olan için iyi güzel ama derdi dinleyen için pek öyle olmuyor. Dert ve olumsuzluk aktarımı yapmış oluyoruz. Hani fen derslerinde görmüştük ya, elektronlar mı ne birbirine geçiyodu etkileşiyordu falan. Hani elimiz soğuksa, sıcak bişeyi ellediğimizde elimiz ısınmaya, o sıcak şey de az biraz soğumaya başlardı ya. Dert anlatımının da böyle oldugunu düşünüyorum. Ben derdimi aktarıyorum sana, belki biraz rahatlıyorum ama bu sefer sen doluyorsun gibi işte. Bu post burada biter o zaman.
Fotolar alıntıdır.

( İman zayıflığı? )