Haftasonu

İş yoğunluğumdan sık sık bahsediyorum. Bloğumu düzenli takip edenler varsa biliyordur :) Etmeyip de bu yazıyı okuyan varsa da takip ediversin bugünden itibaren :P
Aslında iş yoğunluğu demek uygun düşüyor mu bilmiyorum. Vakit azlığı mı desem? Yani işyerinde ve iş yollarında epey vakit geçirdiğim ve sadece bir gün hafta tatilim olduğu için evime, eşime, akrabalarıma ve gezme tozmaya pek vakit kalmıyor. Benim derdim/sıkıntım bu işte :) Çok zaman, anca önemli bir olay vesilesiyle gidiyoruz akrabalara.
Bu pazar da görümcemin doğum günü olması münasebetiyle eltime kahvaltıya gittik. Kutlamadan ziyade buluşup muhabbet etme ortamı oldu ve iyi de oldu. Eltimi de görümcemi de severim. Eşimin ailesi tarafında en sevdiklerim onlardır hatta :) Diğerleri de kötü değil tabi ki ama yaşlarımızın da yakın olması sebebiyle en yakın olduklarım onlardır.
Evden çıkarken planımız, kahvaltıdan sonra fazla durmayıp eve gelmekti. Zira benim evde birsürü işim vardı. Çamaşır, ütü, ev süpürmek, toz almak, yemek yapmak gibi :) Eşim de not vs girecekti. Ama gelin görün ki evdeki hesap her zamanki gibi çarşıya uymadı:) Hangi atamız bu teoriyi geliştirdiyse alnından öpecem :P Kahvaltıya diye gidip akşam yemeğini de yiyip kahveleri içip geldik :D E tabi bunda ortamın da etkisi büyük :)
Ben hala diyette olduğum için, kahvaltıda sadece şu yukarıdaki peynirlerden iki kibrit kutusu kadar :) ve domateslerden de birkaç dilim yiyip çay içtim. Yani yukarıdaki peynirlerin hepsi benim değildi :P Karşıda görünen de babannemiz oluyor. Akşam da bir kaşık pilavla bir avuç kadar büyüklükte tavuk yedim. Ama hakikaten az yemek süper birşey. İnsan kendini hafif hissediyor, henüz hafifleyememiş olsa da:)

İşte günün en güzel şeyi de şu yukarıdaki varlıktı :) Melek mi desem bebek mi desem :) Akşam olup da evimize geldiğimizde ellerim hala bebek kokuyordu :) Misssss gibi birşey bunlar yaa. Nasıl da sevdiriyorlar kendilerini. Koskoca insanları maymuna çeviriyorlar :) Genelde benim kucağımdaydı hanımefendi :) Eeee tabi buldu pofuduk pofuduk kucağı mayıştı durdu:) Birkaç kez kucağımda öylece uyuyakaldı :) Dişsiz ve komik yaratık :P Ama hakikaten sorumluluğu çok büyük. Kendinden bile daha fazla özen göstermen gerekiyor. Çünkü tamamen sana bağlı. Aciz. İlgilenirsen karnı doyuyor, ilgilenirsen üşümesi geçiyor, ilgilenirsen hastalığı iyileşiyor. Yoksa hiçbirşey yapamıyor:( Anne-baba olabilmek için en büyük şart sabır bence. Bir de merhamet. Yoksa, çöpe atılan bebekleri görüyoruz işte haberlerde :( Gerçi bilemeyiz de o anne babaların neler yaşadıktan sonra böyle birşey yaptığını. Belki bir cinnet halinde yapıyorlar ve sonradan pişman oluyorlar. Bu konu beni aşar.
Velhasıl, güzel bir haftasonu geçirip işimizin başına döndük işte :) Bu post da burada biter :D

Parmaklar arasındaki farka bakar mısınız :) Oyyyy yesin yengesi onu :) Maşallah dersiniz tamam mı :)